βιογραφικά στοιχεία - συγγραφική ταυτότητα

Ο Μιχάλης Α. Μελετίου είναι Έλληνας συγγραφέας.

Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1983 στη Λεμεσό της Κύπρου.

Έχει πτυχίο Βιολογίας από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Μεταπτυχιακό Δίπλωμα «Μοριακής Ιατρικής» από την Ιατρική Σχολή του Ε.Κ.Π.Α.

Έχει πιστοποιητικό FELASA C – for laboratory animal handling

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα από το 2003.

Εργάστηκε επί σειρά ετών ως βιολόγος στο Ε.ΚΕ.Β.Ε "Αλέξανδρος Φλέμιγκ".

Έχει σημαντική εμπειρία στην Ιδιωτική Μέση Εκπαίδευση.

* * *

Ως συγγραφέας, ο Μελετίου ασχολείται κυρίως με το δοκίμιο και κινείται μάλλον στους χώρους της Πρακτικής Φιλοσοφίας. Επομένως τον ενδιαφέρει η Ηθική Φιλοσοφία.

Η σκέψη του έχει επηρεαστεί έντονα από την Αρχαιά Ελληνική σκέψη αλλά και από τους Δυτικούς φιλοσόφους του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Σημαντική θέση στο έργο του κατέχει η ποίηση αφού πολλές φορές καταφεύγει στους κόλπους της για να εκφράσει την επιχειρηματολογία του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Γ' Μέρος του βιβλίου «Άρωμα Εθνικής Σωτηρίας» όπου για να μπορέσει να θεμελιώσει την αναδραστική αυτοκάθαρση, καταφεύγει σε μια ποιητική ανάλυση που προοδευτικά τεκμηριώνει την ανάγκη για μια νέα ηθική αρχή, κατά την οποία η αυτόβουλη (και ηθική) πράξη λειτουργεί θετικά και ως γενεσιουργό αίτιο για την επανάληψη της (αλλά και επιπλέον ηθικών πράξεων) στο μέλλον.

Επίσης, στο βιβλίο «Κρίση, Ακρισία & Ηθική», ένα ολόκληρο κεφάλαιο, που φέρει τον τίτλο «Η Έκλυση των Ηθών», είναι στην πραγματικότητα μια κωδικοποιημένη εναλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων δοσμένα κατά έναν ποιητικό τρόπο.

Παρά το γεγονός ότι εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές, ο ίδιος δεν αποδέχεται ότι είναι ποιητής και συχνά αναφέρει ότι κακώς δημοσίευσε ποιήματα σε αμιγώς ποιητικά βιβλία. Ενδεχομένως αντιλαμβάνεται ότι ο αυθεντικός ποιητής θέλει να μας πληροφορήσει για την Αλήθεια κατά τρόπο κυρίως συναισθηματικό ενώ ο ίδιος προσπαθεί να μας πληροφορήσει για την Αλήθεια βασιζόμενος κυρίως στη λογική, την απόδειξη και το συναίσθημα.

Συχνά αναφέρει ότι σήμερα ελάχιστοι είναι οι πραγματικοί ποιητές αφού ο χώρος των εκδόσεων και των αυτοεκδόσεων ευνοεί την εύκολη συγγραφή και την ανάδειξη εκείνων που περισσότερο επιδίδονται σε δημόσιες σχέσεις ή που μπορούν να διαθέσουν χρήματα για αυτοπροβολή. Προς επίρρωσιν των ισχυρισμών του, ο Μελετίου αναφέρει τον αριθμό των ετήσιων εκδόσεων ποιητικών βιβλίων στη χώρα μας. Είναι αλήθεια ότι είναι πολλές οι νέες κυκλοφορίες ποιητικών βιβλίων. Αυτό, κατά τον Μελετίου αποδεικνύει το εύκολο και το μη ποιοτικό. Τις απόψεις του για την σημερινή κατάσταση της ποίησης στην Ελλάδα συνοψίζει το κάτωθι κείμενο:

Μεγάλη υπόθεση να είσαι ποιητής. Όπως και όλα τα υπόλοιπα, έτσι και η ποίηση, στις μέρες μας έχασε την ουσία της. Από εκεί που ήταν το πιο δύσκολο και απαιτητικό (και όντως έτσι είναι) κατάντησε το πιο απλό και εύκολο (όπως μαρτυρούν τα νούμερα των ποιητικών εκδόσεων κάθε χρόνο ενώ το μέσο γλωσσικό επίπεδο των Ελλήνων έχει πάρει την κατιούσα).

Και ποια είναι η ουσία της ποίησης; Είναι η πληροφόρηση για κάτι που υπάρχει μέσω της οδού του συναισθήματος.

Για ποιο συναίσθημα όμως; Για αυτό που έρχεται σαν δροσερός αέρας μέσα από τα βοσκοτόπια του λόγου. Όχι από αυτό που έρχεται θυελλώδης μέσα από τον Λίβα του ενστίκτου. Το πρώτο καταπραϋνει και εκπαιδεύει ενώ το δεύτερο εξαγριώνει και σε κάνει ατομιστή. Το πρώτο είναι σπάνιο και ευαίσθητο ενώ το δεύτερο αφορά τις μάζες και είναι χυδαίο. Θα μου πείτε, δεν υπάρχουν και τα δύο; Ναι, υπάρχουν. Αλλά όποιος δεν μπορεί να αναδείξει το πρώτο, δεν είναι ποιητής αξιώσεων.

Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ποίηση όταν αυτή δεν επιδιώκει την ελάχιστη κοινωνία μεταξύ των "πιστών". Όταν έχει μέσα της την πνοή για μια μεγάλη σύνθεση. Η κοινωνία αυτή προϋποθέτει βάσανα και κόπους που όλοι (ή έστω ένα μεγάλο τμήμα του όλου) μπορούν να ταυτιστούν. Και όλα δοσμένα μέσω του λόγου. Η ποίηση πρέπει επομένως να έχει και γλωσσικές αξιώσεις.

Οι περισσότεροι σημερινοί ποιητές που κατά εκατοντάδες κατακλύζουν τον εκδοτικό χώρο (συντηρώντας μέσω της αυτοχρηματοδότησης αυτή τη στρεβλή κατάσταση), έχουν να μας πουν κάτι που αφορά και κανέναν άλλο παρά μόνο τον περίεργο εσωτερικό τους ψυχισμό; Και αν πουν κάτι, το λένε με λογοτεχνικές αξιώσεις; Λεκτικές και νοηματικές;

Νομίζω ότι το μεγαλύτερο μήνυμα που μπορεί να μας προσφέρει η "ημέρα της ποίησης" σήμερα είναι να διαβάσουμε ποίηση και να μην γράφουμε ποίηση. Κάποτε εξέδωσα κι εγώ ποιητικό βιβλίο. Ήμουν μικρός και φτωχός ακόμα. Και είχα και άγνοια πολλή. Σεμνύνομαι όμως να πω ότι είχα την ελάχιστη απαιτούμενη σύνεση και αυτογνωσία για να καταλάβω νωρίς το σφάλμα μου.

Επειδή τον αφορά άμεσα ο καθορισμός της αξίας του παραλόγου (ή αλλιώς του ανορθόλογου) πάνω στον καθορισμό της τρέχουσας ανθρώπινης συνθήκης, επεξεργάζεται συχνά τις κατηγορίες των φιλοσοφιών της Υποστάσεως μέσα στο πλαίσιο της σύγχρονης επιστημονικής πραγματικότητας και της επακόλουθης απεμπόλησης της παραδοσιακής Μεταφυσικής. Αναφέρει δε συχνά στα βιβλία του ότι ο κόσμος έχει εισέλθει σε μια νέα πνευματική φάση, της οποίας τα βασικά της χαρακτηριστικά είναι η εγκαθίδρυση μιας θρησκευτικού τύπου επιστημονικότητας, ξεθεμελιώνοντας ταυτόχρονα τον "εσωτερικό" άνθρωπο.

Για να προλάβω μερικούς από τους αναγνώστες, σπεύδω να σημειώσω ότι δεν είμαι πολέμιος της Επιστήμης. Στην πραγματικότητα απεχθάνομαι ότι δεν μπορεί να τεκμηριωθεί επαρκώς με επιστημονικά μέσα, καθώς πλέον ό,τι δεν θεμελιώνεται στην επιστήμη μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει τον ανυποψίαστο άνθρωπο στη δεισιδαιμονία. Η σύγχρονη εποχή κατέστησε την επιστημονική πρόοδο ως έναν από τους πυλώνες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ως τέτοια πρέπει να την τιμήσουμε. Για να λέμε όμως και τη φιλοσοφική σκοπιά, ο αυθεντικά υποκειμενικός διανοητής συγκεντρώνεται στη σκέψη του προσπαθώντας να προσεγγίσει το απόλυτο Άλλο, ήτοι το υπερβατικό στοιχείο. Η κατάληξη αυτής της προσπάθειας είναι το έσχατο σημείο της υποκειμενικότητας που αμέσως γεννά την αντικειμενικότητα. Πρόκειται για τη φιλοσοφική κατηγορία της υπέρβασης κατά την οποία το άτομο βλέπει το Είναι. Αυτά όμως αφορούν τον «εσωτερικό άνθρωπο» και όχι τον εξωτερικό. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, ο αληθινός πυρήνας της διαμάχης των ημερών μας βρίσκεται ακριβώς εδώ: ότι δηλαδή υπάρχει ο υπαινιγμός ότι ο εσωτερικός άνθρωπος δεν υπάρχει και πως ο άνθρωπος είναι ένας, αυτός που μπορούμε να μετρήσουμε, και τα όποια σκοτεινά του σημεία είναι απλά θέμα χρόνου μέχρι να γίνουν και αυτά φωτεινά, ως αποτέλεσμα της προόδου της επιστήμης. Αυτή η τελευταία θέση αποτελεί κατ' εμέ (και για πολλούς άλλους) τη μεγαλύτερη παρεξήγηση του «αιώνα της επιστήμης» και το μεγαλύτερο σφάλμα του σύγχρονου ανθρώπου. Σήμερα δεν τελούμε υπό την ατμόσφαιρα της «απορίας» του «ουδέν οίδα ότι ουδέν οίδα» αλλά βιώνουμε την ατμόσφαιρα της επιστημονικής παντογνωσίας. Τί θα συμβεί στο μέλλον, ουδείς γνωρίζει…

Σχεδόν σε όλα του τα βιβλία προσπαθεί να προσεγγίσει και να διαλευκάνει τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στις νέες εξελίξεις των επιστημών και των μεταβολών στην ανθρώπινη πνευματική πραγματικότητα, σε σχέση πάντα με τη διατήρηση της παράδοσης και της Εθνικής ταυτότητας.

Ακούμε τόσα χρόνια για την παρακμή της ελληνικής κοινωνίας. Μας υπνώτισαν τα λόγια αυτά και οι εξαγγελίες. Κι αν κάποτε είχαμε και κάποια γνήσια ψήγματα ανησυχίας ως προς το απευκταίο ενδεχόμενο της ευστοχίας αυτών των εξαγγελιών, πλέον δεν πιστεύουμε το γεγονός ή αρχίζουμε να σχηματίζουμε την αντίληψη ότι έτσι γινόταν πάντα ή – ακόμα χειρότερα – ότι έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί τάχα ο κόσμος που τόσο γρήγορα αλλάζει, σε παρασέρνει μέσα στους δικούς του κανόνες. Με τούτα και με τ' άλλα λοιπόν σαν να υποκύψαμε σε μια ακατανόητη, σχεδόν μεταφυσική, καταναγκαστική νομοτέλεια αποτυχίας. Κατά τον Π. Κονδύλη, οι σημερινοί Έλληνες υποφέρουν από μια ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια. Με τη διαφορά – σε σχέση με την τότε ανάλυση του Κονδύλη – ότι αυτή η σχιζοφρένεια έπαψε προ πολλού να εκφράζεται κυρίως ως ένας μυγιάγγιχτος τύπος εθνικισμού, αλλά προχώρησε πέρα από κάθε ιδεολογία και πέρα από κάθε παραδοσιακό σχήμα αναφοράς. Η συλλογική μας σχιζοφρένεια στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα είναι ξεκάθαρα μια πλησίστια πορεία προς έναν καταναλωτικό αφελληνισμό, που αν και είναι από όλους ορατός, εντούτοις παραμένει ουσιαστικά ανομολόγητος.