28η Οκτωβρίου 2023
Σκέφτομαι πολλές φορές: αν γίνει επιστράτευση λόγω κάποιου πολέμου, ποιος θα μεριμνήσει για όσους μείνουν πίσω στις πόλεις; θα υπάρξει κεντρική μέριμνα για τις γυναίκες μας και για τα παιδιά μας; Θα εξακολουθήσει να "πέφτει" ο μισθός αυτών που θα χύνουν το αίμα τους ή θα βρουν την ευκαιρία τα "αφεντικά" να κλείσουν τις "κάνουλες" με πρόσχημα την απουσία; Πώς θα βρεθούν τα απαραίτητα για όσους είναι "μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει"; Ακόμα, πώς θα ψυχωθούν οι στρατιώτες να πολεμήσουν όταν πολλοί είναι από διαλυμένες οικογένειες ή όταν οι ίδιοι δεν νοιάστηκαν για τίποτε άλλο παρά για Dolce Vita; Οι περισσότεροι είμαστε ή χρεωμένοι ή άκληροι ή άτεκνοι. Είναι και αυτή η έλλειψη των ιδανικών.
Είναι και αυτό το σαράκι της ατομικότητας. Είναι και αυτή η παντοδυναμία που απολαμβάνουν οι έχοντες και οι κατέχοντες που για δεκαετίες καταστρέφει ολάκερο τον κοινωνικό ιστό. Θέλω να γιορτάσω το ΟΧΙ αλλά δεν μπορώ. Είναι τόσα πολλά που με προβληματίζουν γύρω από αυτό. Κυρίως, αν μπορούμε ως έθνος να το επαναλάβουμε. Το 1940 το είπαν εκείνοι που τσακίστηκαν στον Σαγγάριο και που σφαγιάστηκαν στην προκυμαία της Σμύρνης. Η υπέροχη γενιά των ενδόξων και των γελασμένων. Το υλοποίησαν τα παιδιά τους. Ξεματώσαμε όμως από πατριώτες και μείναμε έκτοτε στο έλεος των δοσιλόγων. Το βλέπεις όπου και να κοιτάξεις. Σε κάθε χώρο και σε κάθε πόστο. Παντού μαυραγορίτες και πρόθυμοι αργυραμοιβοί. Ειδικά στον χώρο της διανόησης. Μπουχτίσαμε από κορεκτίλλα, ξιπασμό και ψυχολογικές επιχειρήσεις. Φέτος το ΟΧΙ μου έφερε έντονη απαισιοδοξία.
Θυμήθηκα τον Τσώρτσιλ όταν έβρισε τον Τσάμπερλεν για την απόφαση του να υποχωρήσει έναντι των επιδιώξεων της Γερμανίας, τις παραμονές του πολέμου. Είσαι ένας άθλιος του είπε. Θέλησες να χάσεις την αξιοπρέπεια σου για να κερδίσεις την ειρήνη. Σε λίγο θα χάσεις και τα δύο. Ασφαλώς επιβεβαιώθηκε. Πόσα τέτοια καθημερινά βιώνουμε αλήθεια όλοι μας; Τιποτένια ανθρωπάκια σε θέσεις ευθύνης που για να εξυπηρετήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και τις δικές τους στρεβλές πεποιθήσεις αποφασίζουν για τις τύχες των άλλων χωρίς αυτούς τους άλλους. Και έχουν από πάνω και το θράσος να θέλουν και τη νομιμοποίηση δια της χειραγώγησης της βούλησης μέσω αδιόρατων υποσχέσεων για μελλοντικά δεινά.
Το ΟΧΙ δεν είναι πλέον ημέρα γιορτής σε αυτή τη χώρα. Είναι ημέρα όνειδος για τους ζωντανούς. Είναι ημέρα υπενθύμισης της απόλυτης μας ανεπάρκειας. Ζήτω ο Έλληνας της Ιστορίας. Ο ωραίος και ο περήφανος. Ο αλύγιστος μπροστά στην τυραννία. Ουαί τοις ηττημένοις...