Καθημερινές πτυχές της μυθικότητας
Είμαι στην εκπαίδευση από το 2009. Από την πρώτη μέρα κατευθείαν για πανελλήνιες και αποκλειστικά στην ιδιωτική εκπαίδευση. Τα πρώτα εκείνα χρόνια ήταν η "ηρωική περίοδος". Το πρωί στο εργαστήριο και το απόγευμα νομάς εκπαιδευτικός σε διάφορα φροντιστήρια του λεκανοπεδίου.
Τότε, ένας πολύ καλός συνάδελφος μαθηματικός, πολύ πιο έμπειρος από εμένα, μου έδωσε μία συμβουλή. "Πρόσεχε τα πόδια σου και τη φωνή σου. Να κάθεσαι όποτε μπορείς και να φροντίζεις την υγεία του λαιμού και των φωνητικών χορδών". Τώρα έχουμε 2023 και παρά το γεγονός ότι σκέφτομαι συνέχεια τη συμβουλή του, κάθε πέρυσι και καλύτερα! Χθες το ρολόι μου έγραψε ότι έκανα περίπου 14.000 βήματα. Προχθές έκανα 16.500 βήματα και σήμερα γύρω στα 13.500. Όλα επιμερισμένα σε σχολικές και φροντιστηριακές αίθουσες. Μιλούσα ασταμάτητα από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Ένιωθα πόσο επίπονο είναι για το σώμα μου όλη αυτή η δοκιμασία αλλά συνέχιζα. Γιατί δεν έπεφτε ο ρυθμός; γιατί δεν το έπαιρνα πιο χαλαρά; Η μόνη λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι αυτή που μου έδωσε πέρυσι ένας άλλος συνάδελφος, επίσης πιο έμπειρος από εμένα και πολύ αξιόλογος. "Προγραμματίστηκε το σύστημά μας έτσι από πολύ νωρίς. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς". Μου την επανέλαβε μάλιστα αυτή την εβδομάδα που ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά.
Όσο κι αν μερικές φορές με εξουθενώνει το πρόγραμμα μου, το προτιμώ χίλιες φορές από την ρέκλα και από το να ζω στο "ρελαντί". Μάλλον με επηρέασαν περισσότερο λόγια σαν αυτά του Μάνου Κατράκη που είπε ότι ήθελε να ξοδέψει όλες τις δυνάμεις που διαθέτει το κορμί του. Για να βρει ο Χάρος μόνο ένα σακί από δέρμα και κόκκαλα. Αυτό κάνω κι εγώ. Θεωρώ πως ακόμα κι αν δεν επιβραβεύεται όσο θέλω η προσπάθειά μου, ακόμα κι αν οι αναποδιές της ζωής απελπιστικά σε περιορίζουν, το αποτύπωμα που μένει στον ψυχισμό αυτού που εργάζεται σαν πολεμιστής είναι πάντα θετικό.
Από μια άποψη, αυτή η συνθήκη της καθημερινής πάλης, λες και ζούμε στην αφρικανική σαβάνα πριν από 100.000 χρόνια, λες και ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν έκανε ούτε μισό βήμα μπροστά από τότε, είναι και αυτή, μια ηρωική συνθήκη. Το έπαθλο του κυνηγιού διαφέρει πολύ ως προς την ποιότητα του αλλά όχι ως προς την ουσία του. Τότε ήταν μια γαζέλα ή ένας φακόχοιρος, σήμερα είναι κάτι παλιόχαρτα και κάτι νούμερα απατηλά που εμφανίζονται κάθε τέλος του μηνός στο internet Banking. Η ουσία έχει να κάνει με την απόκτηση αγαθών. Τα αγαθά σε βοηθούν να ζήσεις. Περισσότερη ζωή σημαίνει περισσότερος χρόνος. Περισσότερος χρόνος πάει να πει ότι ευλογήθηκες να βιώσεις όλο και πιο πολύ το μεγάλο μυστήριο της ύπαρξης. Να γίνεις κοινωνός της εφημερίας του πνεύματος. Να μπορέσεις να περάσεις από την ηρωική ζωή που λέγαμε στην αρχή της κουβέντας μας στην μυθική σύλληψη της παρουσίας σου στον κόσμο. Πρόκειται για μια ιερή αφήγηση που λίγοι μπορούν να εννοήσουν στις λεπτομέρειες της. Οι περισσότεροι δεν θα την υποψιαστούμε ποτέ. Χωρίς αυτή την υποψία όμως (που ίσως να υπάρχει σαν σπίθα από τη στιγμή της γέννησης του καθενός) η ηρωική ζωή δεν μπορεί ποτέ να γίνει μυθική. Μπορεί ωστόσο να γίνει ζωή χωρίς πνευματικότητα, ήτοι σκυφτή, ρηχή και υστερόβουλη πολύ.