Ο άνθρωπος της εποχής και η ανάγκη για αλλαγή

Όταν πηγαίνεις με το «ρεύμα της εποχής» δεν είσαι ο άνθρωπος της εποχής σου. Αντίθετα, είσαι ο μαζάνθρωπος της κάθε εποχής. Το ανώνυμο πλήθος που καθώς είναι ιδεολογικά αταξινόμητο, ταξινομείται με τις μεθόδους της στατιστικής ανάλυσης και με ελάχιστες πάντα αποκλίσεις από τα προβλεπόμενα σταθμά της εκάστοτε εποχής. Είσαι εκείνος που δεν έχεις πνευματικές αντιστάσεις. Είσαι εκείνος που δεν ξέρει την έννοια του συμβιβασμού καθώς δεν βλέπει τον εαυτό του ως κομμάτι ενός συνόλου που μάχεται να ορίσει τους όρους της εποχής του. Είσαι εκείνος που σου πουλάνε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες κι εσύ αγοράζεις αβέρτα με το κιλό. Για τούτο τον λόγο μου φαίνεται ότι οι λεγόμενοι «άνθρωποι της εποχής» είναι και οι πλέον αμοραλιστές. Αυτοί που εμφανίζουν μια λυσσαλέα αντίσταση για οτιδήποτε κρίνεται επικίνδυνο και αντικομφορμιστικό. Ειδικά απέναντι σε όσα απαιτείται να αρθρωθεί λόγος που ξεφεύγει από την (αν)ηθική πεπατημένη. Σήμερα λοιπόν η αιχμηρότητα, ο κυνισμός, η πουτανιά (εντός και εκτός εισαγωγικών), η ξετσιπωσιά που πλασάρεται για εξυπνάδα, η σχεδόν αυτιστική προσήλωση στην ατομικότητα, θεωρούνται διαπιστευτήρια του ανθρώπου της εποχής μας. Μέγα λάθος!

Αντίθετα, ο άνθρωπος της εποχής του είναι πάντα εκείνος που υποφέρει από την εποχή του. Αυτός που συνειδητά κάτι του φταίει και που θέλει να το αλλάξει για έναν νέο ορίζοντα. Αναγκαστικά, ο αυθεντικός άνθρωπος της εποχής του αισθάνεται ως μέρος ενός συνόλου και ως σημαντικό εξάρτημα της ανθρωπότητας. Παρατηρείται ωστόσο μια διαρκής υποχώρηση στις αξίες που μας χαρακτηρίζουν ως συλλογικότητα. Αυτό οφείλεται στην υποχώρηση των αξιών που μας χαρακτηρίζουν ως άτομα. Φτηνύναμε και η ποιότητά μας έπεσε πολύ. Πώς να θελήσουμε να δώσουμε κάτι πίσω; Πώς να θελήσουμε να προσφέρουμε κάτι και στους υπόλοιπους; Πώς να χαρακτηρίσουμε τους εαυτούς μας ως ανθρώπους της εποχής μας αφού δεν είμαστε σε θέση να πλάσουμε ένα μεγάλο όραμα για το πώς φανταζόμαστε τη νέα εποχή, ως μια καλύτερη εκδοχή της τωρινής εποχής;

Κάποτε έλεγαν ότι οι σκληρές εποχές φτιάχνουν σκληρούς άνδρες. Οι σκληροί άνδρες αλλάζουν τις εποχές και τις διαδέχονται άλλες, περισσότερο ήπιες. Οι ήπιες όμως εποχές δημιουργούν μαλακούς άνδρες. Οι μαλακοί άνδρες με τις αστοχίες τους γεννούν ξανά σκληρές εποχές. Και έτσι συνεχίζεται ο κύκλος. Δεν αντιλέγω ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Με ανησυχεί όμως η ποιότητα αυτών που θα τους λάχει να γίνουν ξανά σκληροί για να κτίσουν το καινούργιο. Διότι άλλο σκληρός και άλλο ολοκληρωτικός.